معیار مکس! : ۵ دلیلی که یوونتوس را قهرمان سری آ‌ کرد

کاپیتان

وقتی با نگاهی به عقب به چرخه ی یوونتوس می نگرید، در هر فصل یک بازیکن هست که به عنوان نماد اسکودتو شناخته می شود. آندره آ‌ پیرلو برای اسکودتوی اول اساسی بود، آرتورو ویدال برای دومی، توز برای سومی و چهارمی بیشترین اعتبار را بین بازیکنان داشت. امسال سخت است که از نام جیجی بوفون بگذریم. من حتی به جرئت می توانم بگویم او بهترین بازیکن فصل سری آ‌ بود. وقتی به این فکر می کنید که بوفون در این سالها چه استانداردهایی را بنا نهاده است، شگفت آور است که او در 38 سالگی. باز هم یکی از بهترین فصل های حضورش در سری ‌را تجربه کرده است. مردم واکنش فوق سریع او برابر باستین سزار بازیکن کیه وو در ماه سپتامبر را فراموش کرده اند. زمان واکنش 0.3 ثانیه بود و اگر آن را انجام نمی داد یووه 3 بازی اولش در لیگ را باخته بود. اگر او کامیل گلیک را در شهراورد تورین نوامبر متوقف نمی کرد، محال بود یوونتوس بتواند به بازی برگردد. دابل سیو او برابر ماریو بالوتلی مقابل میلان و پنالتی دقیقه ی 90 برابر فیورنتینا باعث می شود که برای نگارنده او حتی نسبت به مانوئل نویر و داوید دخیا هم فصل بهتری را پشت سر گذاشته است. اگر تمام اینها کافی نیست، من به رکورد 22 ساله ای که با 16 ساعت و 13 دقیقه گل نخوردن شکست اشاره می کنم و اینکه در نهایت از سوی هواداران این تیم هم جایزه ی بهترین بازیکن سال یوونتوس را دریافت کرد.

اما رهبری که بوفون در تاریک ترین و احساسی ترین لحظات این فصل یوونتوس هیچ حرفی برای گفتن باقی نمی گذارد. یادتان هست که وقتی یوونتوس نیمه ی اول را با نتیجه ی 1‐0 برابر کیه وو به پایان رساند او چطور رو به تماشاگران پشت دروازه کرد و از آنها خواست سوت زدن را متوقف کنند و پشت تیم باشند؟ بعد حرف هایش برابر ساسولو را به یاد بیاورید که صدایش را بلند کرد و عمق فاجعه را به هم تیمی هایش یاداوری کرد. که همه از آن به عنوان نقطه ی بازگشت یوونتوس به مسابقات لیگ یاد می کنند. بدون بوفون، یوونتوس نمی توانست این اسکودتو را کسب کند، به جرئت می توان گفت که فصلشان می توانست مثل چلسی بدون هیچ مقصدی به پایان برسد.

مربی

«اگر وقتی همه عقلشان را دارند از دست می دهند و شما را سرزنش می کنند، بتوانید معقول بمانید…»

آیا کسی هست که بهتر از ماسیمیلیانو آلگری در فوتبال بحران را مدیریت کند؟ این فصل به نوعی یاداور فصل دومش در میلان بود، با این تفاوت که آن تجربه او را برای وضعیت این فصل یوونتوس آماده کرده بود. به جای از دست دادن تیاگو سیلوا، زلاتان و چند تا از بازیکنان پیشکسوت تیم، آلگری باید با نبود پیرلو، آرتورو ویدال و کارلوس توز کنار می آمد و نسلی جدید را وارد تیم می کرد. آنها شروع افتضاحی داشتند، مصدومیت ها در یوونتوس تلفات می داد. میلان هم 5 تا از 10 بازی اولش را در لیگ برده بود، یوونتوس در همین مرحله تنها 12 امتیاز کسب کرده بود، در بین همه ی آشوبها، آلگری هرگز اجازه نداد که هرج و مرج مُسری شود. او همه را آرام نگه داشت و به همه پیامی درست داد.

به توییت های او در آن تاریخ ها نگاه می کنیم :

«چیزی که شما را نمی کشد قوی ترتان می کند.»

«برای اینکه یاد بگیرید چطور شنا کنید باید بلد باشید که چطور سرتان را زیر آب نگه دارید.»

«سری آ یک ماراتون است، نه یک دوی 100 متر. مردم باید صبور باشند.»

خطبه هایی که وعظ می کرد خیلی آسان بود، به جای اینکه خودت را با بزرگی کاری که در پیش داری پریشان کنی، به خصوص وقتی که یوونتوس 11 امتیاز در ماه نوامبر از صدر عقب بود، بهتر است که کوه را قدم به قدم بالا بروی. به جدول نگاه نکن. هیچ وقت به جز بازی بعد به چیز دیگری فکر نکن.، آلگری به همه آرامش ارزانی کرد. هیچ حس وحشت و عجله ای وجود نداشت. صبر شعار اخلاقی بود. میلان تنها یک بار بعد از کریسمس یاخت و برای آخرین بار در سال 2012 به لیگ قهرمانان صعود کرد. یوونتوس 24 بازی.

از 25 بازیش را برد و 3 هفته مانده به پایان رقابت ها اسکودتو را به چنگ آورد. او پائولو دیبالا، الکس ساندرو و دنیله روگانی را به تدریج و وقتی که احساس کرد آماده هستند وارد تیم کرد. نتایج بد و فشار هواداران و رسانه ها وظیفه ی او را که مراقبت از رشد و پیشرفت آنها بود، مختل ننمود. در کل که نگاه کنیم، حق با اون بود. مدیریت او روی مسائل ریز و درشت،، انتخاب تیم و به خصوص استفاده اش از نیمکت، بسیار قابل توجه بود.

باشگاه

یک دهه بعد از کالچوپلی، یوونتوس پاک تر از همیشه و این موضوع کم اهمیتی نیست. وقتی تیمی برای مدتی به این دور و درازی سلطه پیدا می کند، ناخوداگاه فراموش می کنیم که قبل از شروع این چرخه، آنها چه وضعیتی داشتند، 6 سال بود که اسکودتو نبرده بودند،، از اواخر دهه ی 80، تا اوایل دهه ی 90 این طولانی ترین دوره ی بدون جام یوونتوس بود.

آنها چالش های متعددی را پشت سر گذاشتند، در همان سال اولشان موفق به بهبود رتبه ی تیم نشدند و همان 7ـمی را تکرار کنند. مدیریت مربی اشتباهی را برگزید و 27 میلیون یورو برای میلوش کراسیچ و خورخه مارتینز به هدر داد. شکست 2‐0 برابر لچه را یادتان هست؟ بازیکنان طوری بازی کردند که بعد از بازی نیازی به دوش گرفتن نداشتند. انها حتی یک قطره هم عرق نریخته بودند. رویکردشان متعفن بود. آنها به تغییر فرهنگی نیاز داشتند. مدیریت آندره ‌ا انیلی اولین قدم یوونتوس برای احیای هویتش بود. با آمدن کاپیتان سابق شان آنتونیو کونته و اسباب کشی به استادیوم جدید قدم های بعدی بود.

خریدهای آن سال و سال های بعد قدم بعدی بود. پیرلو، پوگبا، یورنته، کومان، اِورا و خدیرا، همه شان به صورت رایگان به باشگاه آمدند. بارزالی تنها 300 هزار یورو خرج برداشت، برای ویدال و لیختشتاینر 10.5 میلیون یورو پرداختند، توز را تنها 9 میلیون یورو به تورین آورد. میگفتند یوونتوس خریدهای گران قیمت انجام نمی دهد و خرج نمی کند، خاطرات کراسیچ و مارتینز هنوز تازه بود، اما قراردادهایی که برای موراتا (20 میلیون یورو) ، الکس ساندرو (25 میلیون یورو) ‌و دیبالا (32 میلیون یورو) بسته شد ، جواب این ادعا را می دهد.

قدرت باشگاه در آزمون های پرفشار امتحان شده و یوونتوس همواره با پرچمی بالا از آنها عبور کرده است. کافی است ببینید آنها چگونه به استعفای شوک آور و دیرهنگام کونته و همچنین تمایل ویدال، توز و پیرلو برای ماجراجویی جدید واکنش نشان دادند. تصمیمشان برای انتخاب آلگری، در آن زمان به شدت مورد انتقاد قرار گرفت، اما حالا ثابت شده که دقیقا به هدف زده اند. آنها وقتی تیم در رده ی چهاردهم جدول بود بود هم به هدف زدند و جلوی وسوسه هایی که می توانست به اخراج الگری ― مشابه کاری که همکارانشان انجام می دهند و به سرعت قضاوت کرده و ماشه را می کشند ― منجر شود، ایستادند.

تصمیمشان مبنی بر عدم تکرار اشتباه اینتر و بقیه برای خوابیدن در باد غرور بعد از لیگ قهرمانان 2010، باعث شد که به دنبال فینال برلین دست به تغییر نسل بزنند و همین نشان داد که یوونتوس همواره جلوتر از زمان خودش و بقیه حرکت می کند و به همین خاطر دست نیافتنی شده است. پنجمین اسکودتوی پیاپی پایان چرخه ی نیست، بلکه آغاز یک دوره ی جدید است. سال بعد اگر قهرمان شوند، می توانند از شعار معروف روی تی شرت توتی استفاده کنند!

Sei (6) Unica: تو منحصر به فرد هستی

^{(sei در زبان ایتالیایی هم به معنای هستی و هم به معنای 6 است)}

رقابت

در هفته های اخیر حرف های زیادی در مورد اینکه بازگشت یوونتوس چه چیزی در مورد استانداردهای سری آ‌ می گوید، زده شده است. از نظر نگارنده، تفاوت امسال تیم ها، ذهنیتشان بود.

یوونتوس قبلا در چنین جایگاهی بوده است و قبلا انجامش داده، در لحظات سخت ، توانستند به تجربه شان تکیه کنند. وقتی فشار به اوجش رسید، انها خونسرد بودند و وقتی به صدر جدول رسیدند می دانستند که باید چطور حفظش کنند. بقیه نمی دانند و یا وقتی در آن جایگاه قرار می گیرند، سرگیجه می گیرند، دچار بحران اعتماد به نفس می شوند و روی نیمکت هم چندان مهره ای ندارند و تازه اگر همه ی اینها باشد ساختار حمایتی موجود در رختکن یوونتوس که بتوانند تا آخر فصل از نظر روحی شارژ باشند را ندارند.

نباید فراموش کنید که تا ماه فوریه، داشتیم در این مورد صحبت می کردیم که این فصل سری آ به اندازه ی لیگ برتر قوی بوده است. اینتر از سال 1966 تا به جال چنین شروع قدرتمندانه ای نداشته است. آنها سلطان 1‐0 بودند، فیورنتینا از سال 1999 برای اولین بار به به صدر جدول تکیه زدند. رم در ماه نوامبر 11 امتیاز از یوونتوس جلوتر بود و ناپولی برای اولین بار از سال 1990 توانسته بود تاج قهرمانی نیم فصل را روی سرش بگذارد. اینکه 5 تیم متفاوت در صدر جدول قرار گرفتند، برای خودش رکوردی بود و یووه تا هفته ی 25 از لیگی 38 هفته ای، رنگ صدر را ندید. همه ی 6 تیم اول جدول نسبت به سال قبل پیشرفت کرده اند، یوونتوس 5 امتیاز بیشتر از سال قبل جمع کرد، ناپولی 13 متیاز، رم 4، اینتر 12 و فیورنتینا هم 4 امتیاز بیشتر از سال قبل کسب نموده است. حتی میلان 7 امتیاز بیشتر از سال قبل به دست آورده. استانداردها بالاتر رفته و تمام اینها باعث می شود که دستاورد یوونتوس را حتی بهتر از قبل بدانیم.

لیگ قهرمانان اروپا

بازگشت سال قبلشان به فینال بعد از 12 سال، بدون شک شهرت یوونتوس به عنوان یکی از باشگاه های نخبه ی اروپا را بازیابی کرد. بازی برگشتشان با بایرن مونیخ تنها روی این موضوع تاکیدی دوباره داشت. اینکه منچستر سیتی و رئال مادرید به نیمه نهایی رسیدند قطعا حسرت زیادی برای یووه به همراه خواهد داشت. یوونتوس سیتی را در دو بازی رفت و برگشت شکست داده بود و پارسال هم رئال را حذف کرده بود. باختن به سویا در روز آخر دور گروهی، شاید تنها چیزی باشد که یووه آرزو داشت که می توانست به عقب برگردد و درستش کند. ما هم اعتقاد داریم که یووه می تواند سال بعد رقبا را به چالش بکشد، قابلیت رقابت یوونتوس در لیگ قهرمانان و پتانسیلی که اعضای تیم دارند یکی از علت هایی است که باشگاه مطمئن است پوگبا ترکشان نخواهد کرد.

آنها می توانند آرزوهای او را براورده کنند. رفاقت جان ― جانی او و دیبالا محوری است که یوونتوس می خواهد دنیایش را پیرامون آن بسازد. پوگبا نشان داده که لایق پیراهن شماره ی 10 است. دیبالا به سرعت کاری کرده که مردم توز را فراموش کنند. هر دو باعث هیجان زدگی هواداران فوتبال می شوند. حالا شور وشوق همگان برای بازی در یوونتوس، به اوضاع دهه ی 90 نزدیک می شود ….

^{جیمز هورنکسل ، کالچومرکاتو}

«به اشتراک گذارید»

نازنین راهبر«نگارنده اخبار»

ارتباط با نگارنده: